หนาวฝนห่มตะวันภาคหนาว[yuri]

ปึง... เสียงโยนแฟ้มผลงานมาตรงหน้าอย่างแรง ของกล้าเดช ชายหนุ่มรูปร่างท้วม ผิวพรรณขาวนวล ที่ออกอาการหงุดหงิดจนหัวเสียเมื่ออ่านสำนวนการเขียนของนักเขียนคอลัมน์นิสต์มากฝีมืออย่างแพรธันวา นำเสนองานพักหลังที่ทำให้เขาเริ่มผิดหวัง จนทำให้กล้าเดชขมวดคิ้วมุ่น ใบหน้าเคร่งขรึม จดจ้องสายตาคมไปที่สาวนักเขียนผมยาวสลวย ใบหน้าสะสวยรูปไข่กำลังทำหน้าจืดเจื่อน พร้อมประสานมือเรียวไว้ด้านหน้าพูดอะไรไม่ออก

ปลายนิ้วดันแว่นสายตาขึ้นจากปลายจมูกโด่งเป็นสัน ก่อนจะถีบเลื่อนเก้าอี้ออกห่างจากโต๊ะอย่างเหลืออด ดีเสียหน่อยที่ไม่พาดกล้าเดชไม่พาดขาบนโต๊ะให้แพรธันวาสะดุ้ง เพราะยามนี้ชายหนุ่มทำเพียงการนั่งไขว่ห้างสองมือกอดอก ก่อนจะทอดถอนใจและพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“คุณจะให้ผมทำยังไงแพร คุณตอบคำถามคู่รัก การใช้ชีวิตคู่นะ คุณเคยเป็นที่ปรึกษาที่ดี จนคนอ่านติดงานเขียนของคุณ แต่นี่ทำไม ลักษณะการตอบมันไม่ชักนำให้พวกเขารักกัน แต่คุณตอบให้พวกเขาปลง จนบางคำพูดจะให้หย่าร้างอีก มันไม่อคติไปหน่อยเหรอ”

“แต่บก.คะ ความรักอันที่จริงมันก็เป็นนามธรรม จะสั้นยาวเท่าไหร่ไม่แน่นอนนะคะ แพรก็แค่มองต่างออกไป”

“อคติไปรึเปล่าแพร ผมรู้ว่าคุณผิดหวังกับความรักมา แต่ทำไมต้องเอาตัวเองใส่เข้าไปตัดสินด้วยล่ะ” กล้าเดชเงยหน้าขึ้นมองอย่างไม่เข้าใจ ขณะที่แพรธันวาเริ่มเม้มปากสนิทด้วยความเครียดขึง

“เอาเป็นว่า เดี๋ยวแพรเอากลับไปแก้อีกรอบแล้วกันนะคะบก.” แพรธันวาค้อมหัวเล็กน้อยขอโอกาส หากแต่กล้าเดชกลับรีบโบกมือปฏิเสธโดยไว

“พอๆ คุณแก้มาสองรอบแล้วนะ” กล้าเดชพูดพลางถอนใจยาว “วันพรุ่งนี้ เด็กที่ทำงานเขียนคอลัมน์ตอบปัญหารักของหญิงรักหญิงจะออกแล้ว คุณย้ายไปแผนกนั้นแล้วกัน ส่วนคอลัมน์คู่รักนี้ ผมจะหาคนใหม่มาแทน”

“บอกอ!!” แพรธันวาร้องเสียงหลง ก่อนขยับดันแว่นที่ตกลงมาถึงปลายจมูกเล็กน้อย “แพรไม่ถนัดเรื่องนั้นเลยนะคะ ให้โอกาสแพรแก้ตัวเถอะค่ะ”

“แก้ตัวอะไรกันแพรธันวา หืมม์” กล้าเดชพูดพลางหยิบแฟ้มงานมาเปิดอีกรอบ “ที่คุณแนะนำคนอ่านนะ ยอมรับค่ะ ทำใจค่ะ เขาไม่ใช่ของเรา เราทำดีที่สุดแล้ว ช่างมันเถอะค่ะ”

หลากคำพูดที่ย้อนถามกลับพร้อมกับเลิกคิ้วสูงอย่างมีคำถามของกล้าเดช ทำเอาแพรธันวาเริ่มอึกอัก สิ้นข้ออ้างแก้ตัวใด

“นิตยสารของที่นี่คือ นิตยสารรักนะครับไม่ใช่พวกนักบวช เณร ชี ความคิดคุณมันปิดตายหมดแล้ว คุณย้ายไปน่ะดีแล้วเผื่อจะเอาการเข้าอกเข้าใจผู้หญิงมาเขียนบ้าง ถ้าคุณทำไม่ได้ก็ออกไปซะ”

คำพูดเฉียบขาดของกล้าเดชจ้องมายังร่างบางที่ยืนนิ่งอย่างแพรธันวา ด้วยสายตาคมกล้า ทำเอาแพรธันวารู้สึกหน้าชาวาบ ตะลึงงันพูดอะไรไม่ออก เพราะรับรู้สายตาคู่นั้นอย่างชัดเจนได้โดยไม่ต้องทักถามอะไรอีก

แต่สิ่งที่ตามมาทำให้คิ้วโก่งเรียวบางของสาวนักเขียนถึงกับขมวดมุ่น...ด้วยความกังวลว่าแล้วนับต่อจากนี้...เธอ...จะรับมือกับงานเขียนตอบหลากเรื่องราวความรัก ของหญิงรักหญิงอย่างไร?

ความเครียดกับงานใหม่ที่ได้รับมอบหมายยังตกตะกอนอยู่ในใจ จวบจนกระทั่งเวลาเลิกงาน แพรธันวายังคิ้วยังคงขมวดมุ่นอย่างเป็นกังวล ด้วยเพราะเคยชินกับการเขียนตอบปัญหาคู่รักของชายหนุ่มและหญิงสาวมาตลอด 4 ปี และการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่ได้รับมานั้น กำลังทำให้ชีวิตของเธอสั่นคลอน เพราะยามนี้มันช่างเคว้งคว้าง มึน และเต็มไปด้วยความวิตก สำหรับหญิงสาวที่ไม่รู้จักอะไรเลย อย่างแพรธันวา...